Tomasz Stańko swój muzyczny, nieomylny radar skierował - który to już raz? - na Północ.  

Nowych muzyków - wypatrzonych podczas festiwali, usłyszanych na płytach, przedstawionych przez znajomych - trębacz charakteryzował: 

Alexi Tuomarila (Finlandia): Dopierdala ten pianista. Młody, ale świetnie gra. 

Jakob Bro (Dania): Gra podobnie jak Jim Hall. Ładnie, prosto.

Anders Christensen (Dania): Nikt tak nie gra na basówce. Gra jakieś tajemne dźwięki, coś tam mruczy. On gra pojedyncze, monotonne nuty trrr duu duu duu damdaam daam daam dam i nie nudzi się tym.

Olavi Louhivuori (Finlandia): Gra bardzo dobrze, swingująco.

W tym składzie zespół nagra tylko jeden album: „Dark Eyes”. Jako touring band działać będzie przez niespełna dwa lata. 

Instrumentaliści skandynawscy zostali całkowicie wprzęgnięci w koncepcję muzyki i metodę wykonawczą słynnego trębacza. Stańko tak właśnie pracuje. Modelowanie muzyki odbywa się u niego w ten sposób, że gromadzi muzyków o szerokich horyzontach, a potem wpisuje ich w swoje muzyczne wyobrażenia. Młodzież poddaje się chętnie i nie tylko dlatego, że można pod skrzydłami takiego lidera wyjść z cienia, ale także i dlatego, że Stańko potrafi dać muzykowi taką dozę swobody, że jego własna kreatywność nie doznaje hańby, ani uszczerbku. Powstaje z tego wówczas z jednej strony muzyka bardzo wyrazista, z drugiej taka, z którą wykonawcy się identyfikują w pełni. I tę identyfikację słychać, choć przecież w brzmieniowej aurze muzyki Stańki dawno nie słyszeliśmy ot choćby dźwięku gitary czy elektrycznego basu.
(Maciej Karłowski)